Kendimizi Hayatın Karmaşasına Kaptırınca

Dün gece saat 23:30 civarında ağlıyordum. Dostlarımdan biri 2 ay sonra evleniyo, diğeri yine 2 ay kadar sonra doğum yapacak ve ben kendimi hayatın karmaşasına o kadar kaptırmışım ki ne arıyorum ne soruyorum. Dün akşam ikisini de aradım ve başladım ağlamaya. Hepimiz aynı durumdayız aslında. Büyüdük, hayat bize zor geliyor ve kaptırdık kendi telaşımıza. Onun için değil mi çocukluk yıllarına duyulan özlem. En saf, en sorunsuz yıllara duyulan özlem aslında bunun temeli. Haftada 2 ya da 3 toplanmalar. dostlarımızın yaşadığı en ufak sorunları bile bilmek, her zaman birbirimizin yanında olmak. O yılları geri istiyorum ben. Herkes o yıllarını geri istiyor. Hayat neden bizi bu kadar yoruyor.